In deze blog wil ik je laten zien hoe belangrijk vroegsignalering mbt eetstoornissen is.
Op je dansschool zit een aantal leerlingen die heel graag van dansen later hun beroep wil maken. Ze volgen bijna iedere dag les en je bent enorm trots dat ze zo groeien. Wat zou het geweldig zijn als ze naar een dansopleiding zouden kunnen gaan om zo hun droom te kunnen verwezenlijken.
Al een tijdje valt je op dat een van de meisjes steeds dunner wordt. De audities voor de vervolgopleiding zitten eraan te komen en je denkt dat ze wellicht probeert nog wat kilo’s kwijt te raken. Voorheen at ze tussen de lessen door nog wel wat maar nu helemaal niet meer. Je herkent de situatie want je hebt er zelf vroeger ook mee te maken gehad. Je besluit om het in de gaten te houden maar er niets van te zeggen want je denkt dat ze daar niet naar gaat luisteren, dat deed je zelf ook nooit. Het is nog niet zo erg dat je je zorgen moet maken. Als dat wel zo is dan maar even met de ouders/verzorgers praten.
Het meisje is aangenomen en mag na de zomer naar de opleiding. Nu zal ze wel weer gaan eten. Maar in plaats van dat ze er weer gezond uit gaat zien zie je haar dunner worden en nog steeds niets eten. Nu begint het wel zorgwekkend te worden, wat is wijsheid?
Het is heel lastig want zelf ben je eigenlijk ook altijd bezig met diëten en alles wat je doet deel je ook altijd met de leerlingen ook omdat je het gewoon leuk vind en je merkt dat ze geïnteresseerd zijn.
Je neemt contact op met het thuisfront. Haar moeder zegt het ook te zien en zit met haar handen in het haar. Als ze erover begint wordt het meisje enorm boos en roept alleen maar dat ze niet dik wil zijn en dat ze er alles aan doet om dun te worden en dat niemand haar kan stoppen.
Op een rustig moment tussen lessen door probeer je een gesprekje te voeren met de leerling.
Ze geeft aan dat er echt niets aan de hand is en dat ze gewoon eet. Haar moeder maakt drama om niets, het is allemaal goed, maar dank dat je op haar let, heel fijn.
Ja, nu weet je ook niet wat je moet doen en laat het maar voor wat het is. Straks op de opleiding gaan ze er vast aandacht aan besteden, op dit moment kan je niets doen.
Een aantal jaar later hoor je van de moeder van de leerling dat ze anorexia heeft en zo dun is dat ze niet meer kan dansen. Ze is opgenomen en hoopt dat het ooit nog goed komt.
Je bent in shock en heel erg verdrietig, wat een talent had dit meisje. Had je destijds maar wel iets gedaan om haar te helpen en het niet op zijn beloop gelaten.
Je kan de tijd niet meer terugdraaien maar je spreekt wel met jezelf af dat je gaat kijken naar wat je als dansschool eigenaresse kan doen om je leerlingen gezond te houden, ze zelfvertrouwen te geven en ze nooit het gevoel zal geven dat ze te dik zijn.
Ik wil iedereen die een dansschool heeft adviseren om, zodra je ook maar denkt iets te zien wat op verstoord eetgedrag lijkt, aan de bel te trekken. Vroegsignalering is essentieel. Je kan en moet echt iets doen.
Ik vind het zo belangrijk dat we in ons achterhoofd houden dat dansers en andere jonge sporters en performers afhankelijk zijn van de begeleiders van hun opleiding, club of gezelschap. De angst voor afwijzing en daarmee het stoppen van hun loopbaan speelt altijd mee in die verhouding. En omdat uiterlijk meetelt in de beoordeling, ontwikkelen deze jonge mensen veel te vaak eetstoornissen die ze geheim houden voor hun begeleiders. Daarom is het mijns inziens noodzakelijk dat ze voor hun fysieke en mentale gezondheid vakkundig én onafhankelijk begeleid worden. Alleen dan kunnen ze gezond topprestaties leveren’.
Hoe doe jij dat op jouw dansschool? Heb je gesprekken met leerlingen? Heb je informatieavonden over dit belangrijke onderwerp, heb je regelmatig contact met ouders van leerlingen die verder willen met dit prachtige vak?
Ik hoor heel graag wat jullie ervaringen zijn, wil je ze hier delen?
