Mee eens
“…Het lijkt me idd niet makkelijk omdat die meiden en jongens er (in mijn ervaring) niet heel snel over praten.”
“…Ik ken niet 1,2,3 iemand specifiek die je zou kunnen helpen. Mede omdat je daar niet zo gauw over praat met iemand en het, in mijn gevoel, een beetje in de taboesfeer ligt.”
“…Zeker een belangrijk onderwerp”
“…Ik ben het zeker met je eens … “
“…Ze lopen er niet mee te koop dus ik kan zo snel niet echt iemand verwijzen”
Dit is maar een aantal reacties op mijn boek. Heel fijn temeer omdat de opbrengsten naar (W)eet gaan. Maar ook wel zorgwekkend want Ik kom er inderdaad achter dat niemand er over wil praten en zeker geen hulp zoekt.
Taboe
Mijn praktijk bestaat nu 4 maanden. De beste reactie die ik dagelijks krijg is; Wat geweldig dat je dit doet…Heel fijn natuurlijk maar daarna blijft het stil.
Hetzelfde gebeurde toen ik mijn boek aan het schrijven was en vroeg aan dansers om hun verhaal te delen. Ik kreeg zoveel reacties dat ik nog een boek kon vullen. Toen het puntje bij paaltje kwam haakten de meeste af omdat ze het toch niet aandurfden om in het openbaar hun verhaal te doen. Best shocking dat er dus blijkbaar toch een taboe hangt om het openlijk bespreken van de fysieke en mentale uitdagingen waar je als danser tegenaan loopt.
InstaTiktoksnapchat
We delen wel graag alles waarvan we denken dat het je positieve aandacht oplevert. Je ziet op alle socials alleen maar de meest getalenteerde, dunne, succesvolle dansers maar denk je echt dat dit voor iedereen de realiteit is? Er zijn maar weinig dansers die delen waar ze tegenaan lopen, dat doe je niet, maar waarom eigenlijk niet? Als het zoeken van hulp en het delen van de struggles je succes op kan leveren, want daar ben ik van overtuigd, waarom kies je er dan toch voor om toch met problemen rond te blijven lopen?
Workshops
Gelukkig is er menig dansschool eigenaar die zijn leerlingen wil leren wat ze kunnen doen om zo lang mogelijk zo gezond mogelijk te kunnen blijven dansen; zowel recreatief als professioneel. Een workshop is zo leuk om aan te bieden en voor mij ook om te geven en ik ben daarom blij dat daar animo voor is.
Ik blijf alleen echt rondlopen met de vraag waarom dansstudenten die zo’n baat zouden kunnen hebben bij begeleiding hier niet naar op zoek gaan? Is het tijd, is het geld, is het schaamte?
Hier 5 redenen waarom ikzelf nooit meer twijfel, nog niet een seconde, om mijn verhaal te delen en te praten over de dingen waar ik tegenaan loop, het levert ZOVEEL op.
Hier alleen al de top 5:
- Je staat er niet meer alleen voor
- De opluchting dat je je verhaal bij iemand kwijt
- Je hoeft zelf niet het wiel uit te vinden
- Je kan je volledig focussen op het verbeteren van je techniek
- Je hoeft geen energie meer te steken in nadenken of wat wel, of niet te eten.
Mijn wens
Vandaag las ik een artikel over een meisje wat ook weer 6 jaar met haar geheim rond had gelopen. Ook zij is er uiteindelijk met hulp uitgekomen, gelukkig. Maar iedereen zal het toch met me eens zijn dat 6 jaar te lang is.
Door het onderwerp van gezondheid tijdens dansdagen of als onderdeel van je reguliere lessen te bespreken haal je het uit de taboesfeer. Door preventief bezig te zijn hoop ik in de toekomst onderstaande reacties te krijgen:
“Ik ken wel wat dansers die je zou kunnen helpen. We praten er regelmatig over, gelukkig is het uit de taboesfeer ”
“…Ze praten er heel erg open over dus ik zal ze naar je doorverwijzen”
Vroegsignalering en preventie zijn essentieel om steeds gezondere dansers te krijgen, ik ga er vanuit dat iedereen het daarmee eens is. Heb je twijfels of geen idee hoe je het onderwerp bespreekbaar moet maken, ik ga graag in gesprek.
